lunes, 14 de mayo de 2018

Desdoblamientos


Podría ser que mañana
Al desdoblarme
Mi cuerpo caminara
Como si anoche nada
Como si nada
Hubiera sucedido

Podría ser que entonces
(en ese desdoblamiento)
Algo fallara
Y volviera tu recuerdo
Mientras pongo mi zapato
Sobre el bordillo

Podría ser que tropezara
Y cayera sobre el asfalto
(el recuerdo caería primero)
inevitablemente...
(y yo sobre él)
Como si pudiera evitarlo
Como si quisiera

Podría ser que me levantara
(ya se sabe)
Intentando disimular
No haberme hecho daño
“Es solo un rasguño” murmullaría
(a sabiendas de que dolería
demasiado todavía
para seguir caminando
como si nada)

Podría seguir caminando
Como si nada
Como si todo                
hubiese sido un sueño
o una pesadilla 
 (según se mire)
O una película de esas
De las que sales de cine
Con los ojos hinchados
Como si no hubieses llorado
Como si nada
Pero todo
Como si todo                              fuera una posibilidad remota
Como si hubiera una


Podría ser que
Mientras todo
Nada sucede
Y me sentara en la terraza de algún bar
Con la excusa de revisar mi zapato

Podría ser que entonces
Como si tal cosa
Pasaras por allí
Y te sentaras justo en la mesa de al lado
Tu zapato también te molesta

Podría ser que
Como si nada
Los dos agacháramos la cabeza
Miráramos nuestro pie
Nos quitáramos el zapato
Sacáramos la piedra
                                                            La tiráramos lejos
Como si al lanzarla
Borráramos esa noche
Como si pudiéramos
Como si quisiéramos
Como si nada

Podría ser que,
Como si nada
Los dos nos miráramos
Y no reconociéramos nuestras dobleces
Y pensáramos algo así como
“Debe ser otra como yo
con una piedra en el zapato”
(mirada compasiva)
Como si la compasión fuera algo
Como si fuera nada

 También podría ser que
(al mirarnos)
Ese desdoblamiento
Se desdoblara otra vez
Y me viera justo en el momento
anterior al momento
En que dije: “bueno, vale”

Como si eso fuera suficiente
Como si dos palabras
Fueran suficientes para algo

Para todo

Como si nada

Podría ser que, entonces
Cambiara mi discurso
Y dijera: “No, gracias”

Y eso cambiara algo
O si pensarías algo así como
“se hace de rogar, me gusta”
Y como si nada
Esas dos palabras
Tan diferentes
Nos llevaran al mismo sitio

Podría desdoblarme tantas veces por las mañanas
Como noches hubiera
Como si nada

Podría ser todo eso o que al levantarme mañana
No me desdoblara
Como si todo

Y como si nada
Al verte allí sentado
Intentando quitarte la piedra
Cogiera tu zapato
                                                                                   Y lo lanzara bien lejos
Como si todo fuera cosa del zapato
Como si todo fuera nada
Como si nada



Wismaga 

martes, 8 de mayo de 2018

Hamlet y la feria del libro

Cuando decidimos leer HAMLET, hace un mes aproximadamente, en nuestra pasada reunión del club, donde debatimos sobre "La elegancia del Erizo" de Muriel Barbery, suscitando polémica, no pensábamos que esta charla, que tanto esperamos cada mes, porque descubrimos libros, personajes, porque nos entusiasma leer, aunque lo que más nos gusta es reunirnos y comentar los libros, sacarles así todo el jugo posible, entre todos, tuviera lugar en un entorno privilegiado, rodeados de libros, de escritores, de actos envueltos por libros, y en uno de esos huecos estábamos nosotros, el CLUB DE LECTURA EDETA, de LLIRIA.

      ¿Dónde?
                                             En ¡LA FERIA DEL LIBRO DE VALENCIA!
                                  
 ¿Estar o no estar? 
       Eso no nos lo cuestionamos siquiera.                                                                                  ESTUVIMOS (casi todos, los que pudimos, pero fuimos bastantes  para ser una excursión fuera de las fronterizas líneas edetanas que, a veces, nos secuestran)

Y aquí nuestro cartel!
Diseño de nuestra compañera Neli: Detallista, entusiasta, dedicada, fotógrafa, amorosa, y diseñadora de carteles. Y de los más fieles lectores del club... 

Pero hay que darle el mérito de estar aquí, en este emblemático lugar, que todos los años recorremos en busca de algunos libros, y algún encuentro, a nuestro coordinador Juanjo Fernández. Sin él el club no sería lo que es. Y aunque todos somos granitos de arena, como se pudo comprobar perfectamente, ante un público que se detenía a observar nuestra charla, el que discurre, organiza, coordina, dirige y mantiene al club vivo es él. Todos lo sabemos y le estamos eternamente agradecidos.

Y ahora sí, ahora Shakespeare, ahora Hamlet.
No sé si voy a poner reunir todo lo que comentamos. 
Juanjo y Teresa

En la  mesa presidencial, Juanjo con Teresa, que fue la que venía insistiendo ya hace tiempo para leer algún clásico, éste en concreto. Bueno, alguno hemos leído. Teresa nos instruyó mucho. Era su propuesta, pero además, está su pasión por la literatura. ¡Cómo se nota! ¡Qué gozada! 

Y junto a ellos, la CALAVERA de Yorick adornada con preciosas flores delicadamente formadas en las manos de Neli (no se si he puesto antes "manualidades varias", pues también). Emotivo soliloquio de Hamlet a ese bufón convertido en nada, en unos huesos que fueron alguien un día... LA MUERTE. Otra protagonista de la historia....
(calavera prestada por Carlos, de su disfraz de hace dos años, cena literaria del Club, todo un éxito)

Yorick, entre rosas

Todos teníamos claro que el tema principal era LA DUDA... ya se sabe: SER O NO SER. HE AHÍ EL DILEMA. (depende de la traducción es cuestión o dilema, yo prefiero dilema, pues aunque también entra en juego la VERDAD, durante todo el libro está el DILEMA, entre qué hacer o no hacer y cómo hacerlo para averiguar la verdad) (o sólo por llevar la contraria a la típica traducción... question por cuestión)

La TRAICIÓN. El PODER. El ENGAÑO. La VENGANZA. Las INJUSTICIAS. El AMOR. La POLÍTICA. La FAMILIA. La OBEDIENCIA. La FIDELIDAD. El DEBER.

            ¿Se deja Shakespeare algún tema por tratar en esta obra? 

TODOS estuvimos de acuerdo en que todos estos temas, tratados aquí, hace seiscientos años, siguen tan vigentes como entonces, camuflados bajo algunos cascarones, pero seguimos hablando de lo mismo, buscando lo mismo, escribiendo sobre lo mismo, porque hemos "evolucionado" tecnológicamente, científicamente hablando, tal vez, pero todo eso que nos sale de las vísceras, sigue permaneciendo bajo una incógnita. ¿Somos o no somos? ¿Qué somos? ¿Quienes somos? ¿Qué hacemos aquí? ¿Cual es el sentido de la vida? 

El TEATRO: Menuda clase magistral de teatro nos da en esa preparación de escena donde pretende verificar su ya sospecha y posterior confirmación fantasmal por su padre hecho todo un espectro.

Las dos protagonistas FEMENINAS.... dejándose llevar.
  • La REINA, ¿qué la mueve? ¿la ambición? ¿el amor? No se sabe muy bien, porque que era cómplice no hay duda. Pero las prisas ayudan a destapar el olor pestilente del asesinato organizado para eliminar al Rey y obtener el poder junto a su cuñado... aquí huele a podrido.
  • OFELIA, pobre Ofelia. Enamorada, ingenua. Tiene que venir su hermano y su padre a abrirle los ojos ante la imposibilidad de ese romance, que no era tal, ¿cómo iba a pensar ella que merecía ese amor? Era un engaño, una triquiñuela, seguro, para embaucarla y arrebatarle la dignidad. Pero Hamlet la amaba. ¿O no? No lo sabremos, porque no les dieron la oportunidad de nada... 
La RELIGIÓN, no podía faltar. ¿Qué hay después de la muerte? Depende de cómo te hayas portado en vida, depende de si has conseguido borrar tus pecados con el arrepentimiento sincero, depende de si no has ofendido a Dios decidiendo el momento y lugar de tu muerte sin esperar a su enviada que venga a por ti (aunque sea a manos de tu hermano), depende de si eres noble o plebeyo, de si eres alguien o nadie. 

Los SEPULTUREROS. ¿Cómo pueden tratar así los huesos de quien fue alguien un día? Los huesos ya no son nada. Somos algo efímero, alimento para los gusanos, ingeniosa metáfora para darle a entender al Rey (falso ocupador del trono) que no hay tanta diferencia entre unos y otros y que lo que uno es hoy puede no serlo mañana.

Los consejos de POLONIO a su hijo, cuando se marcha de viaje, me recuerdan a los consejos de Don Quijote a Sancho cuando va a ser gobernador de Barataria. Curiosos consejos donde le dice que obtenga todo lo que pueda (consejos, dinero,...) pero él que no de más que lo justo (opiniones, dinero... en todo). Lo envía con una coraza, con la sospecha de que cualquier persona puede intentar aprovecharse de él. Igual dejó él a su hermana, Ofelia, con los consejos para evitar a Hamlet y perder su dignidad... DESCONFIANZA. ¡Cuánta desconfianza! Y no es para menos... si te descuidas durmiendo en tu jardín, pueden ir y verter veneno en tu oído, causándote una muerte instantánea. 

Lo más bello, para mí, las PALABRAS, PALABRAS, PALABRAS. El LENGUAJE. Que maneras de describir emociones, pensamientos, dudas, temores, anhelos, sospechas, esos soliloquios (como en los que yo misma tantas veces me veo inmersa). Esas metáforas, esos enredos, sutilezas, para llegar hasta el mello de la cuestión o del dilema. 

Después de todas las reflexiones, de esa búsqueda, de esa venganza por la justicia de un hecho terrible, después de eso... ¿Qué nos queda? LA MUERTE. La más temida. La más respetada. La más incomprendida. 

Así que, con micrófono en mano (algunos perplejos, diciendo: "¿en serio tenemos que hablar con micrófono para que nos oigan todos?", pues sí... a eso hemos venido, ¡a que nos oigan todos!) estuvimos exponiendo nuestros puntos de vista, nuestras sensaciones, nuestro disfrute de la lectura, porque siempre disfrutamos (¿es que no tenemos criterio? me pregunto a veces... sí que lo tenemos, elegimos bien, no todos nos gustan en igual medida). Éste en concreto, con bastante ecuanimidad, ha sido un éxito rotundo para todos. 

Y no faltaron luego las CERVECITAS... 


Los más madrugadores

¿Y el micrófono?

¡Ya lo tengo!
Gloria hablando... y ¡no quería!

Por cierto, el TO BE or NOT TO BE no lo dice con la calavera en mano... A Yorick le dice cosas muy bellas... el dilema existencial se lo dice el mismo en uno de sus soliloquios.





lunes, 7 de mayo de 2018

Mi alter ego o el nacimiento de la poesía en mi

Un ruido sutil, efímero, como todos los ruidos, pero con un eco que se quedó dando tumbos por mi cuerpo, despertó en mi un impulso que me ha ido llevando por los rincones poéticos de mi ciudad hasta lograr transformarme en la que da título a este blog. Un nombre raro, me dicen, lo se, digo yo.  Pero antes de continuar con el nombre, hablemos del ruido, que merece una especial atención y dedicación en esta entrada de mi nuevo blog poético después de mi metamorfosis, o como un renacer desde mis cenizas, como un AVE FENIX, como me dijeron ayer por AnVerso (gracias Catalina Isis por esa maravillosa manera de presentarme en una noche en la ciudad de borrachera).



         El ruido vino de una poeta que me despertó y esa es la más importante para mí, María Salgado, con sus poemas musicales de Hacia un ruido (frases para un film político). No era la primera vez que se me ponían los pelos como escarpias, no voy a mentir, pero si que fue la primera vez que al erizarme toda entera algo se activó en alguna neurona medio dormida que tuvo un hermoso despertar y a su vez, desperté yo.

Respecto a mi nuevo nombre, es un nombre que involucra varios conceptos importantes para mi:

  • Una poeta que considero excepcional y que descubrí en un relato de un buen libro de jardinería, me permitió un juego de palabras que dio paso a Wismaga Spoersta. La poeta, como habréis deducido es Wislawa Szymborska. Y el libro donde la conocí, Manual de Jardinería para gente sin jardín, de Daniel Monedero, un libro lleno de relatos que son poesía en sí mismos. Sobre Wislawa Szymborska puedo decir que he leído bastantes poemas sueltos, no conozco en profundidad toda su obra, pero lo que me ha transmitido es suficiente para que admire sus versos. Seguiré leyendo más y más cosas suyas y de tantos poetas que se me van cruzando en el camino. De momento disfrutando de Paisaje con grano de Arena.


  • Wis-maga, viene de uno de mis personajes favoritos de la literatura, La Maga, criatura encarnada por la creatividad de Julio Cortázar, en el excepcional libro Rayuela. También tiene que ver con la magia, pero no me adentraré en terrenos pantanosos, al menos por ahora.  La Maga es un personaje con el que me siento muy identificada, esa chica que se adentra en un club de gente culta, fascinada, que no para de aprender, y con una fe en la vida y el destino, en resumen, en lo que podríamos llamar magia, que me hacen sentirme un poco así, un poco maga. Los magos son creadores, los poetas son magos. Y de ahí pasamos a la segunda parte del nombre...
  • S-poe-rs-ta, es un clamor directo a lo que empiezo a considerarme, no por vanidad, sino porque me reconozco en cada verso que leo, en cada poeta que escucho en todos estos actos a los que he podido ir asistiendo y participando, porque me reconozco en la poesía. Es como notar que es algo que llevas ahí siempre, pero que se ha despertado hace poco. Algo así. Y aunque siempre me recuerdo con un lápiz a punto de recorrer alguna página en blanco, ahora, ese lápiz, quiere un ritmo especial, una rima con mi música interna, unas estrofas rellenas de emociones, que al final es lo que te da la fuerza para plasmar en cualquier arte, una creación.
Así nace Wismaga Spoersta, así nace la poesía en mi. Con un ruido sutil, efímero, pero que ya no me suelta.

Wismaga 

Al son de las Coplas (manriqueñas...)







Siempre en busca de la pieza
    Que encaje en el agujero
                                                  ME CONCENTRO
Hurgo la espesa maleza
     Me armo como un guerrero
                                                  SIN LAMENTO

Me adentro en la cruel guerra
      Lucho y peleo la vida
                                                  NO ME RINDO
Luchando vuelvo a la tierra
      Vuelvo al punto de partida
                                                  ME DESLINDO





Soy una extraña en el mundo
Y con extraños me encuentro
LEY ESPEJO
Encuentros en un segundo
Que van hacia el apicentro
DEL REFLEJO

Lo que veo es lo que tengo
Puedo mirar a otro lado
TAN LEJANO
Que llegue hasta el abolengo
A un ancestro aquejado
YO, ANCIANO



NO TE MUERAS CON TUS MUERTOS
















Ya se ha ido, ya se fue     
      Ya su cuerpo quedó en nada
         Nada queda....
Yo también me moriré
      Tal vez con mi alma angustiada
            Todo rueda...

No miraste, prometiste
      No irte nunca de mi lado
            Y te has muerto...
Me despierto y tú no existes
      Ya te fuiste, te has marchado
            Yo me quedo...

No te mueras con tus muertos
      Ya se han ido, tienes miedo
            Te han dejado...
Su rastro por los desiertos
      Viajo, encuentro y retrocedo
            Asombrado...

Yo me quedo con sus huellas
      Sus susurros en mi oído
            Su vestigio
No me muero con mis muertos
      Ya se han ido, han huido
            Son prodigio

Ya  mis penas se disuelven
      Los recuerdos ya se ordenan
            Los escribo...
Y mis muertos ya no vuelven
      Mis temores se serenan
            Y yo vivo...

Ya se han ido, son inciertos
      No te mueras con tus muertos
            Ya se han ido...







Si, et dic a tu



Et veig ahí, front a mi, nua
Em fas por, sembles un espectre
Si no fos per eixes cicatrius
Que defineixen un contorn perfecte,
                  Que no et deixen lliure
                                 Que no et deixen moure
                                                   Que no et deixen viure
                                                         Però malgrat això, vius i et mous.
Estàs tan a prop
Que podria besar-te
En apropar-me un poc
                    Per ara no ho faré
                                                 Nomes et miraré

Al rostre tens un forat
Entre cella i cella, el tercer ull
L’ull d’Horus, eixe que tot ho sap
Però tu, no saps res,
Res de bo, res de roí,
Res de res, 
NO RES

Fas memòria i ets menuda
Gaudies rascant i rascant
Totes les ferides
Fins que et feies sang
Et llevaves la crosta
Una volta i un altra
Com podies, sense ungles
Sense pensar massa
Sense escoltar a ta mare
Sense voler fer-te mal
Et deixaves marca
I ara et parla en una llengua
Que no comprens gaire
I et falta l’aire

Vull consolar-te
Però pel coll
Et corren berrugues
Que no vols llevar-te
Potser per recordar-te
Que algú t’agredí
De tant de besar-te
Eren besos amb verí
I no vols oblidar-te

Com no oblides el ramal
Que surt del ventre
Fins al melic,
Al centre
Com un arbre invertit
Et recorda que tens un fill
És l’empremta més sublim
Que el teu cos alberga
Eres mare, l’elecció mes bella
                   
                                                     Et pesa
                                        Et dol
                                                                   Però et mou
                     I et dona força
                                                  Per pegar-li la volta
                                                                             A TOT
    A eixes corbes que odies
                                               Quan et poses la roba
I et mires a l’espill

No te n’adones
De que tens un mapa
Ple de muntanyes i rius
No es un pla, ni un desert
Es un bosc frondós i verd
Ple d’emocions
De raons
A milions
Per mirar-te al mirall
Sense apartar la mirada
                           I com un ventall
                                               Ventar la bandada
                                                                         De pardals
Que hi ha al teu cap

Nua, com estàs, front a mi
Et parle, ets el meu reflex
El vidre em retorna
Paraula a paraula
Una imatge a semblança
Que amb molta temprança
S’apropa
I em toca
I em besa la boca


Wismaga

P · U · N · T · O · S ······· N · E · G · R · O · S

Versonalidad y Música

11·11·2017








De fondo, acompañando a los puntos negros... la música, versión instrumental de Showbiz, de Muse.
Si consigo subir mi voz junto con la música en breve os adjunto enlace...




Wismaga

Borrachera urbana




Camino,
Ebrio,
Sobre el asfalto.
Saboreando los pasos que traspasan
    Las suelas de mis zapatos
         E instalan el frío en mis entrañas
Y como un relámpago en llamas
    Me llega hasta la cabeza
         Para pedirme... otro trago.

Camino,
Por unas aceras de asfalto,
Ebrio,
De tantas luces que me ciegan
    De tanto humo que respiro y fumo
          De tantos tragos de licor barato
De tantos suspiros ahogados
    De tantas palabras furtivas
          Me refugio en mis pasos borrachos

Camino,
Ebrio,
Por una ciudad de asfalto.
Vagando por las calles de algún barrio
     Acechado por los ojos de las casas
           Y los gritos de espanto de las fachadas
Añorando envolver con mis brazos
     Alguna cubierta de piel seca
            Recubriendo algún latido aislado

Camino,
Ebrio,
Por una calzada de asfalto.
Buscando el ruido que mate
     El silencio que me asesina
             Despacio... trago a trago.
Y arrancarme las lágrimas
     Y escupirlas a algún charco
              Donde poder bailar descalzo

Camino,
Ebrio,
Por un mundo de asfalto.
Sin ropa ni zapatos
      Desnudo, solo, borracho,
               Casi muerto, sin lengua..
Presa de las dentelladas del tiempo
       De los minutos fríos que se clavan en mi cuerpo.
                Gritando que beba, aunque sea, licor barato...


Para AnVerso: 8/11/2017
Micro abierto temático:  CIUDAD / BORRACHERA
Aquí el video:
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=10155864293683524&id=763408523


Wismaga